Foto’s van huisfotograaf Anja Brouwer:
De Vuurtorentrail in beschreven en in beeld door Persbureau Ameland:
Persbureau Ameland: video-impressie
Ingezonden foto’s:
-
- Fotocredits:
-
- Edwin v/d Graaf
-
- Fotocredits:
-
- Nanne Blok
Fotoreportage van familie van der Schaaf:
Cantrailfilmpje Jenke Labots met Tigo:
Canitrailfilmpje Fardou Haisma met Nala:
Verslag van Eduard Vossebeld:
“We can be hero’s , just for one day”
Terugblik op de Vuurtorentrail 18 maart 2018.
Zittend achter mijn computer heb ik vaak muziek aan, en toevallig zingt Nico (ook zangeres van the Velvet Undergound) bovengenoemde tekst, die ik maar als treffende titel bij deze trail benoem. Want wat hebben de vele vrijwilligers en organisatie een puik evenement neergezet. De weergoden waren de deelnemers goed gezind met een lekker windje in de rug, en soms iets tegen!
Een korte terugblik:
De zondagmorgen neem ik met veel mensen de boot om deel te nemen aan één van de afstanden. Er zijn ook veel mensen met een hond aan boord en iedereen is goedgemutst.
We komen tegen 11 uur aan in Hollum (na met zijn allen in de wind gewacht te hebben met instappen in de bus) waar ondergetekende zijn startnummer voor de 35 km ophaalt en vervolgens als bedoeïen verkleedt naar de start loopt. Om half 12 starten we door het dorpje Hollum en vervolgens de duinen in naar de vuurtoren. Daarna begint het: wind vol tegen, zand stralen is hier gratis. Er vormen zich snel treintjes op de open stukken, want hopelijk vang je dan iets minder wind, maar iedereen weet het … Z A N D laat niet met zich sollen.
Via diverse U bochten in het parcours en een aantal klaphekjes die vrijwilligers netjes voor ons open houden verdwijnen we de ene keer in de bossen, om daarna er aan de andere kant uit te komen.
Op de zeer sporadische plekken waar geen W I N D staat is een ieder snel geneigd de muts af te doen want de zon schijnt uitbundig. Maar daarna ben je hem weer nodig.
Na exact 10 kilometers komen we bij de eerste verzorgingspost aan. Hier lekkere warme bouillon en divers fruit. Mijn banaan was aan de bovenkant bespikkeld met zand en bevroren, maar wat let ons dat trailers, overheerlijk toch. De man en vrouw van de VP waren erg enthousiast en moedigden ons aan. Verder de duinen door , een weiland met water. Heel veel single tracks en enorm goed uitgezet. Hier kan je zeker niet verkeerd lopen.
Onderweg kwam ik door de enorm straffe wind, die vol van links kwam, een nog niet eerder geconstateerd fata morgana tegen. Waar je in de woestijn bij te weinig water gaat menen een oase te zien, zag ik hier een door de wind veroorzaakt verschijnsel:
Al lopend klepperde mijn rechteronderbeen steeds meer tegen mijn linkerbeen en na verloop van tijd keek ik naar beneden en constateerde dat mijn rechterbeen door de wind mijn linkerbeen had ingenomen en mijn linkerbeen een kleine halve meter naast mijn lichaam meeliep. Een bijzonder onwerkelijke trance maakte zich van mij meester en door het draaien van het parcours (de wind bleef uit de NO hoek komen) maakte mijn lichaam zich weer meester van de situatie. Bizar om mee te maken.
Na een kilometer of vijftien kwamen we bij de duinen en moesten er over en liepen een kleine 3 kilometers over het strand. Het is dan bijzonder om te constateren dat je als mens heel nietig bent, je wordt constant ingehaald door zand en zand … en ziet aan de rechterkant de zeegolven woest aan komen brullen. Na 19 km komen we weer bij dezelfde VP aan en vervolgens na een klein stuk fietspad het Rietpad op. Bij een km. of 25 na diverse mooie duinpaden te hebben gehad komen we bij de vuurtoren. De duintjes zijn begroeid met kleine bomen (top afgetopt door de wind) en hier pakken we weinig hoogtemeters maar menigeen weet dat dit rot loopt, zeker met je schoenen halfvol met zand. Een fotograaf maakt hier ook leuke foto’s en de andere foto’s die ik al heb gezien getuigen van een enorm vakmanschap, want zij hebben het echt koud en dan nog zulke mooie beelden schieten.
Daarna mogen we het strand weer op, vol tegen de wind in, een duinpan op klauteren, een VP aandoen en weer het strand op. Volgens mij liepen we tot circa de Feugelpolle. Toen de basaltblokken zeewering over, toen een hek en verder over een dijk.
Over de dijk liep een heel smal pad, daarnaast was alles gras met veel kuilen. Door de eerder genoemde wind was het heel moeilijk dit pad te volgen.
Een weggetje op, en we konden ons opmaken voor de laatste kilometers die ons door een bosje voerden en vervolgens kwamen we op de Heldenallee. Deze voerde ons rechtstreeks Hollum in waar aan de finish veel publiek stond, ondanks de kou.
Ons werd een mooie medaille uitgereikt en er werd een heerlijk biertje aangeboden en ook de soep was voortreffelijk.
Wat een evenement, de wind en de omstandigheden hadden van veel deelnemers weer het uiterste gevergd, maar de interne voldoening om wind en kou te hebben getrotseerd maakte alles goed.
Organisatie, vrijwilligers en mede strijders: B E D A N K T
Helaas zijn we vandaag hero’s voor just one day, maar in de herinnering blijven we dit zeker langer.
Eduard Vossebeld, Holten